Simone Simons

“Ik heb me helemaal kunnen uitleven”, vertelt Simons enthousiast over haar soloproject. Mede omdat er niet zes kapiteins op het dek staan, zoals bij Epica, maar het roer dit keer door twee kapiteins bestuurd wordt. Vermillion is namelijk samen met de Nederlandse Arjen Lucassen geschreven, bekend van de rockopera Ayreon. Het was een grote wens van Simons om met Lucassen te mogen werken. De twee kennen elkaar al geruime tijd – Arjen stond al vroeg in de carrière van Epica tussen het publiek naar de band te kijken. De puzzelstukjes vielen volledig op hun plaats toen Lucassen tijdens een van de eerste schrijfsessies voor de soloplaat de ingeving had om iets met de kleur rood als thema te doen. Teksten, artwork: rood is een krachtige kleur en kenmerkt veel verschillende emoties. Het had zo moeten zijn dat Simons lange tijd het idee had om haar plaat Vermillion te noemen: een rood-oranje pigment.

Waar haalde je de inspiratie voor Vermillion vandaan?
“Ik voelde een sterke verbinding met die naam. Ik ben altijd geïnspireerd door wat er in mijn directe omgeving gebeurt, in mijn leven en mijn persoonlijke ontwikkeling. Ook films en mooie verhalen zijn grote inspiratiebronnen voor mij. Voor mijn soloalbum had ik al tien of vijftien jaar het idee om iets met de naam "Vermilion" te doen. Arjen is heel empathisch en dat voel ik ook in zijn muziek. Ik hou van zijn muziekstijl, dus hij was voor mij heel snel de juiste persoon om mee te werken. Hij werkt keihard, is super efficiënt en erg hyper-focused. Hij schreef de muziek, ik de tekst. We hebben de plaat in vier of vijf sessies opgenomen in zijn studio The Electric Castle.”

“Ik ben altijd wel aan het touren of muziek aan het schrijven. Ook heb ik een side-job als fotograaf waar ik veel mee doe. Tegenwoordig zit ik ook op Patreon, een online platform waar veel artiesten actief zijn. Daar kan ik echt mijn ei kwijt qua muziek en fotografie. Ook zit de Epica fanclub op Patreon. Dat kost allemaal enorm veel tijd. Daarnaast kook ik graag – vroeger ook bakken, maar dat is minder geworden na twee jaar lang iedere dag in de keuken te hebben gestaan tijdens de coronaperiode. Ik ben heel fanatiek dus ik probeer alles te doen, maar soms moet je prioriteiten stellen. Nu lig de focus meer op muziek en staat de fotografie op een lager pitje.”

Het is dus niet zo dat je alle ballen tegelijk omhooghoudt?
“Dat heb ik heel lang geprobeerd, maar ik merkte al gauw dat het te veel stress oplevert. Dan maak ik het mij veel te lastig: ik voelde de drang om op muziek te concentreren en familie te zien. Door al dat reizen ben je veel weg bij je familie.”

Hoe ga je daar mee om?
“Ik zie mezelf als een fortunate person: muziek is mijn werk en zo voelt het niet. Het is een levensstijl, echt fantastisch om te doen. Maar de keerzijde is dat je inderdaad veel weg bent van familie en vrienden. Je mist verjaardagen, bruiloften en andere belangrijke gebeurtenissen. Zelfs op je eigen verjaardag sta je op het podium. Maar dat vind ik allemaal niet erg. Volgend jaar word ik veertig, dan ben ik wel van plan een feestje te geven. Dat heb ik op mijn dertigste ook gedaan, alle andere verjaardagen waren in het vliegtuig of op het podium. Het gaat er ook niet om die verjaardag te vieren, maar het gaat om de tijd die je samen hebt met familie en vrienden. Mijn moeder vindt het tot op heden nog altijd wel lastig als ik niet op hun trouwdag of verjaardag ben. Dit jaar is het me echter gelukt om op de verjaardag mijn vader te zijn: die is zeventig geworden, dus dat was een mooi getal. Dat was superleuk.”

“Toen ik 18 was en we in Mexico speelden, kreeg ik een blindedarmontsteking. Een week later stond ik weer op het podium. Erger dan dat kon het niet worden. Nu, 22 jaar later, wordt het tijd om de vruchten te gaan plukken van alle investeringen die we jarenlang hebben gedaan. We zijn ook niet meer de jongsten. Want hoe mooi het ook is, het is loodzwaar: we kunnen geen gekke tourschema’s meer doen. Dat wordt lastig in combinatie met je familieleven. Als je thuiskomt, heb je weer een heel ander ritme dan op tour.”

Thuis zullen vrij weinig naasten begrijpen hoe je leven op tour eruitziet.
“Ja, en daarom vind ik het ook heel fijn om met een paar zangeressen die in hetzelfde schuitje zitten daarover te praten. Anneke van Giersbergen [progressive rockzangeres, red.] bijvoorbeeld, zij is een goede vriendin van mij. We zijn allebei moeder van een zoon en hoewel hij acht jaar ouder is dan mijn zoon, kunnen ze heel goed met elkaar overweg. Twee jongens die heel creatief en empathisch zijn, lieve knullen. Anneke is een enorm lief mens en we kunnen goed praten over waar we tegenaan lopen tijdens het touren als mama en als vrouw.”

“Ik heb een paar goede vriendinnen in de scene waar regelmatig contact onderling mee hebben. Anyssa White-Gluz van Arch Enemy ken ik al twintig jaar, we hebben shows gedaan met Within Temptation et cetera. De metalwereld wordt echt gezien als een mannenscene, maar er zijn geen lievere gasten dan daar. Het zijn allemaal mijn broers en ik voel me daar veilig. Ik voel me ondersteund en de positie van de vrouw is veel sterker geworden. Ik zou zelf veel liever alleen maar met mannen werken: ze maken zelfs altijd de grap dat zij zich goed gedragen en ik de boer uithang. Mijn vrienden kunnen altijd horen als ik weer op tour ben geweest.”